Rozrusznik serca, powszechnie nazywany przez pacjentów stymulatorem serca, to kompaktowe urządzenie elektroniczne, które implantuje się pod skórę blisko klatki piersiowej. Główną przyczyną dla której pacjenci otrzymują rozrusznik są różnego rodzaju problemy z rytmem serca takie jak bradykardia lub migotanie przedsionków. Dzięki impulsom elektrycznym możliwe jest stymulowanie prawidłowej pracy serca. Zabieg wszczepienia stymulatora nie jest bolesny i mało prawdopodobne są powikłania.
Stymulator serca, który czasami nazywany jest rozrusznikiem czy też kardiostymulatorem, jest małym urządzeniem elektronicznym wszczepianym do tych pacjentów, którzy mają problemy z rytmem serca np.: gdy ich serce bije za wolno, skurcze komór nie są zsynchronizowane, pracując niezależnie od siebie czy też w przypadku ryzyka zatrzymania akcji serca. Wszystkie te sytuacje wymagają stymulacji pracy serca i przywrócenia mu prawidłowego rytmu, co jest wskazaniem do wszczepienia stymulatora serca.
Rozrusznik serca ma formę płaskiego urządzenia o wielkości zegarka, które waży mniej niż 30 g i jest cieńsze niż 1 cm. Elektrody są do niego przytwierdzone przy użyciu przewodów elektrycznych i są wprowadzane do serca w trakcie operacji.
Impulsy elektryczne generowane przez elektrostymulator mają na celu stimulację pracy serca, zastępując lub wspomagając naturalną aktywność elektryczną serca, która nie funkcjonuje poprawnie. Warto przypomnieć, że potocznie (choć to nie jest całkowicie prawdziwe) stymulatorami serca nazywamy nie tylko urządzenia, które tylko stymulują i pobudzają serce do skurczu, ale także te, które pełnią funkcję stymulatorów i wszczepialnych (implantowalnych) kardiowerterów-defibrylatorów (ICD), jak również urządzenia do terapii resynchronizującej serca (CRT).